رهپوی ظهور

نشسته بودند دور هم خرما می خوردند. هسته خرماهایش را یواشکی می گذاشت جلوی علی.

بعد از مدتی گفت: «پرخور کسی است که هسته خرمای بیشتری جلویش باشد.» همه نگاه کردند. جلوی علی(علیه السلام) از همه بیشتر بود. علی(علیه السلام) گفت: «ولی من فکر می کنم پرخور کسی است که خرماهایش را با هسته خورده.» همه نگاه کردند. جلوی پیامبر(صل الله علیه و آله) هسته خرمایی نبود.

«همه» خندیدند

شمعی به یاد تو، در این شبانه دلگیر اندوهت!

شمعی به یاد تو، ای دختر سه ساله خورشید که گونه های نیلی ات را به شفق دلگیرترین غروب سپردی!

شمعی به یاد تو، تو که دست های کوچکت، مشکل گشا است!

شمعی به یاد تو، تویی که با تلنگر نامت، می شود تمام غریبانه های جهان را گریست!

شمعی به یاد تو، هر چند، شراره های دلم، جاری اند مثل ستاره از چشمانم!

یک کلام:

عادی شدن رذالت ها

در فرهنگ یک جامعه و در فرد فرد اجزای ان (حتی در عادل ترین حکومت دنیا) چه نتیجه ای خواهد داشت؟؟؟!!!! سعادت؟!

مگر حضرت نوح 900 سال برای جامعه ای بیمار از هدایت نگفت؟ اثری هم داشت جز 6 نفر؟!

اما برعکس :

اگر ما از خودمان شروع کنیم و انگشت اشاره را به سمت خودمان بگیریم و جامعه ای را بسازیم که در ان کسی اگر می خواهد رشوه دهد یا بگیرد خجالت بکشد! جامعه ای با فرهنگ سالم و سالم ! انگاه در هر حکومتی هم که باشد، چه بسا فاسد و ظالم ، جامعه قدرت این را دارد که حکومت را اصلاح کند.

مثال:

مگر زمان حمله ی مغول ها ی وحشی ، پارس در امان نماند؟!!!!! مگر ایرانیان نبودند که حتی ان وحشی ها را عاشق ادب و ایین خود کردند و از ان وحشی ها پادشاهانی نسبتا عادل ساختند؟!!

هموطنانم ، عزیزانم ، بیایید دست در دست هم از خودمان شروع کنیم !!!